Ин рубоиётро Мехди бароям емайл кард ки чанд калимаи барои хонандагони ирони ноошнояшро тарчума кунам.
Онхо дар сахифоти ахбори БиБиСи чой гирифтаанд. Вале ба назарам чои онон ин чост, махсусан баъди он навиштахои каблиям ки дар ёди ёри дабиристонии худ гуфтам.
Шояд ин духтар хам аз ёрони дабиристонии ман аст ки ман нишонаашро гум кардаам.
Хобхои ман аз ин вокеъот ва ин нолахои сарсониву бесаранчоми пур аст, мисли такдири хамаи точикон баъд аз ин Чанг, ё хатто баъд аз таввалуд.
Ба хонаводаи парешони худам фикр мекунам ва барои ин духтар мегирям. Мисли хамаи точикони дигар.
روايت پنجم: دوبيتی های زيبا دخترک فراری
اين رباعيها که از دفتر دخترک فراری وخشی با نام زيبای صدبرگ روبردار شده اند، اصلا مال مردمند که وابسته به واقعه و حادثه تحرير و تکميل يافته اند. ارزش واقعی اين ترانه های کهنه و نو ساده و پرغم پيش از همه در حالت حال گويندگان و زمان و مکان به وقوع آمدن واقعه ظاهر می گردد.
ای دريای پنج از تو المها دارم،
يک دسته گلی بالای مو جا دارم.
يک دسته گلی چيده و يک ناچيده،
يک خواهرک غريب و تنها دارم.
فرزند پدر مهاجر هرجايی،
چشمان سرم کور شد از رهپايی.
ناموس منه اينجه به سودا ماندند،
ای اکه بی ننگ تو کی می آيی؟!
وطن به کها ماند و غريبی تن تو،
جای که کشاد شد از رفتن تو؟
بيگونه بسی نبود، از دادر جون،
که خويش و تبار تو شدس دشمن تو.
دريای کلان گذر ندادی اکمه،
از باغ وطن ثمر ندادی اکمه،
دشمن دشمنی مردت نيابه کفته،
ما را کشتن خبر ندادی اکمه.
گندمک خوشه بسته می گن ماره،
شاخه به زمين ريزه می گن ماره،
شاخه به زمين ريزه ها بسيارن،
در وطن خود گريزه می گن ماره!
غم در دل ما، غم جهان در دل ما،
گسنيسه دوشنبه شده منزل ما.
گسنيسه دوشنبه مرا تنگ آمده،
غلامی غلامک مرا ننگ آمده.
ای پدر جان الای الايی کردم،
هژده سر سال به تو وفايی کردم.
هژده سر سال به ناز پروردی مرا،
امروز به هر دری گدايی کردم.
رهای قراتگين عجب سنگين است،
روز به سرم آمده زب ننگين است،
گفتم به قراتگين وطندار شوم،
از خون دلم خاک وطن رنگين است.
شينم، شينم، پيش خدا زاری کنم،
دادر بيايه راهشه گلکاری کنم.
دشمن که نماند رهشه گل کاری کنم،
خوناب دلم در قدمش جاری کنم.
مه می رود و ستاره پس می ماند،
يارم می رود، منه به کس می ماند.
يار منه گو که ناجوانمرد بوده است،
يک دسته گله به خار و خس می ماند.
شينم، شينم، ياد گل لاله کنم،
از سوزش دل جگرمه پرکاله کنم.
دادرمه جدا کشتند، يارکمه جدا،
حيران ماندم غم کرا ناله کنم؟
ای آچه جان، شتاب شتابان می رم،
توشه مه بيار ز ملک ياران می رم،
خاک وطنم خانه چغد است و شغال،
دعا مه بده که دشت شيران می رم.
آتش به دلم سوزش گرطان دارد،
بيچاره دلم خمار شيران دارد،
مردم می گن شير خدا می آيد،
تا آمدنش رو به چه دوران دارد؟
اين راهک نودی چشمکای چارُم،
در پشته نودی دادر خونشارُم،
خود گفته بودی که جوره تو مرد است،
اين جوره نامرد تو شد خوندارُم!…