Агар он муссакинро намехурдам ва ба хоб намерафтам сарам аз фикрхои мухталиф торс мекафид, ки чун асбхои сегонаи (тройкаи) руси ба се тарафи гуногун медавиданд ва аммо боз хам ба хамон самти хидояткардаи тасмахои ба хам бастаи гарданашон харакат мекарданд ва ба хар самт ки медавиданд ба хамон масири айни ва мустаким мерафтанд. Ва ин аввалин бор нест. Холо бедор шудаам ва хайрон мисли мастоне ки ба муддати бисёр дароз аз худ бегона ва дур шуда бошанд ба худ менигарам, ба атроф менигарам ва нишон аз он худозории кабли пайдо намекунам. Чаро баъзан ин кадар ба азми озори худ менишинам ва тамоми талошамро ба харч медихам ки ашкхоям чори шаванд ва тамоми махзунтарин суруду наво ва матн ва шеъре ки дар даст дорам берун мекашам то барои ноумедии худ, барои рухафтодаву берангу нур намудани хотири худ ба унвони боз кардани чашмон кироат мекунам, мешунавам, дубора ва дубора ба хузн ва боз хам ба хузн меандешам. Мисли ин ки зиндаги асл хузн бошад. Мане ки хамеша ба шоди ва хамеша ба раксу риккат пайванд доштам ва рангхои шодро хамеша канори хам мегузоштам то мотаму ранчу дардро бекарду камтаъсир кунам, холо бар ин гирдбоди андух чаро ин кадар таслим шудаам, намедонам… Холо ки аз гирдоби фусункораи хузн берун частаам, милси гурба, мисли кабутар, мисли дастомузтарин хайвони хонаги мунтазири офтоб менишинам ки бо омадани ту тамоми деворхои ин хона равшан мегардад ва ман хозир мешавам чашмонамро боз барои муддате бар хама чизи олам бибандам. Аммо ин рузхо пустам ба ман мегуяд ки дар хар ду холат низ маризам.
یک پاسخ
يازده قطعه شعر ديگر
karimshafaee@yahoo.comكريم شفائي
1
چيزي است كه در من مي خواند!
آه!
چيزي است كه در من
مي خواند
چيزي است كه در من
غوغا مي كند
و شط آرام غم
چهره بهت را
شست و شو مي دهد.
بگذار اين پچپچه
تا سر انگشت صبح تداوم يابد
و نخ آواز چلچله
برگ ها را با بهار پيوند زند.
2
روياي باغ
به پسرم سپرده ام
وقتي گلي مي خندد
ساكت شود
پنجره ها را باز كند
و اجازه دهد
روياي باغ
همه اتاق را پر كند!
3
ارتعاش دست هاي نوازش!
سحر
چاك مي كرد پيراهن.
بر مي آمد با آفتاب
از گريز گاه تاريكي
آن بلند وار كوه ها.
و شوق پرواز
دست هاي نوازش را
چون بال سپيد پرنده ها
به ارتعاش در مي آورد
در آن مه لطيف ابرها!
4
آه اي چشم هاي حسرت بار!
دختران جوان / مردان پير/
دره هاي عظيمي كه
فاصله انداخته اند / بين آن باغ هاي بلورين
و من / كه چشم در چشم ميوه هايي دوخته ام /
كه از شبنم هاي صبحگاهي / تر شده اند
بر سرشاخه هايي كه /
دستان من
كوتاه تر از آنند / كه
حتي آنها را در خيال به چنگ آرند!
آه اي چشم هاي حسرت بار / تا كي-
/ خيره خواهيد ماند / به آن كرانه هاي بيكران؟
كه شما را مي برند به خواب هايي كه / همواره از روياها
دور ماندند و /
جز بالشي خيس /
هيچ نشانه اي بر بالين تان
به جاي نگذاشتند!
5
شاعري كه نتوان عاشقش شد!
شاعري كه نتوان عاشقش شد
براي چه مي خواهد شعر هايش را
و آهنگ و سرود آواز هايش را؟
شعري كه نتواند حتي
لاي پنجره اي را به سر انگشتان سحر تو بگشايد
و آوازي كه نتواند حتي تو را
به دزدانه نگريستن زلف هاي پريشان من فرا بخواند-
باد را براي چه مي خواهد؟ باران را براي چه؟
-بگذار آسمان همچنان تيره و تار بماند!
6
لرزش اندوه بار آب ها
پلك ها را بر هم فشار مي دهم
و قطرات آب
در لرزش اندوه بار خويش
امواج دريا را به خاطر مي آورند
7
موها تو چرا پريشون كردي؟
اگه نمي خواستي عاشقم بشي
مو ها تو چرا پريشون كردي؟
8
به ليلا بگوييد من نخواهم مرد!
شاعران چه مي خواهند از جان عاشقان؟
آتش كدام كينه در دل هاي سياه شان
شعله مي كشد
كه چنين مشتاقانه
چشم در ديدگان خيس معشوقه هاي جهان دوخته اند؟
– آب چشم عاشقان
بس تان نبود
كه چشم طمع به قطره هاي اشك ليلاي بينوايم دوخته ايد!
خبر از مرگ مجنون
آورده ايد
كه ليلاي مرا بگريانيد؟
– به ليلا بگوييد من نخواهم مرد!
9
كبوتري ترسيده بر سينه ديوار
پرتاب يك گلوله / شايد پرواز دهد حتي / عقاب آسمان ها را /
اما تو / همچون كبوتري ترسيده / مي ماني و /
بر سينه ديوار /
به تپش در مي آوري /
همه ابر هاي آبستن آسمان ها را /
10
يك جفت چشم درشت
يك جفت چشم درشت
توي باغ انگار خيس اشك بود.
گفتم، خدايا!
و رفتم توي اتاق.
مي خواستم شرم را قطره قطره آب كنم،
بروم پشت شيشه هاي فراموشي
و غصه ها را خواب كنم.
كسي گفت، هي!
و شدم يك جفت چشم درشت
و توي باغ انگار دنبال جاي پايي گشتم.
برگي از شاخه كنده شد،
افتاد روي شانه ام.
دست كه بردم
انگشتانم سرخ بود.
گفتم، خدايا!
و رفتم توي ايوان.
مي خواستم ترس را
قطره قطره
آب كنم.
11
پرنده عاشق
كوچه
در خلاء گريز از درد
مي سوخت
كه پرنده نشست،
بر خيسي برفاب نيمروز.
و تو از جا جستي،
-يا كه پريدي؟-
به خيال آنكه
زخمي است
بال و پرش.
و آغوش كه باز كردي
با گرماي دستت
هنوز مي لرزيد او.
-از سرما؟-
و تو چه شادمانه به خانه رفتي
و چه شادمانه بوسه زدي
بر گونه هاي خيس مادر!
-از شوق پرنده؟-