دست های خوردک کودکیهایمرا یاد کردم که هیچ تنبیهی از برف خوردن نگهشان نمی داشت

امشب فرشته گان آسمانی بال های خود را بر سر این شهر غریب افشاندند. من در خیابان می آمدم. دستهای کوچک و پاک برف بر سرو رویم می رسیدند. دستانم را  گویا به سوی کودکی هایم دیراز کردم و چیزی غیر دانه های شکسته برف به دستم نیامد. فرف لک لکی میگفت مادر این فرف های بزورگ بزرگرا که مثل همه چیز های خوب زمینی دیر پا نیستند. 

این برف مرا به یاد چیزی انداخت که دیر باز گم کرده ام. دیر باز در یاد ندارم که چی چیزی بود آن که این قدر دل مرا شاد و پاک نگه می داشت…

دست به روی نیمدیوار دروازه بردم و کمی برف برداشتم… دیگر نه دستانم به آن کوچیکی بود و نه دیگر آن اشتیاق برف خوردن در دلم. دوباره می خواستم سر جایشان بگذارم، اما از برف دیگر هیچ نشانی نمانده بود. برف فقط نشانه های زیبای های زندگی را داشت. کدام؟ تا حال فکر می کنم که چی بود آن که مرا این قدر دلشاد نمود فقط برای چند لحظه ی و زود آب شد…