شب های مهاویز

شب های مهاویز مجموع شعرهای دلشاد فرهاد زاد، شاعره ی جوان سمرقندی چندیست که در سمرقند به طبع رسیده و دیروز نقدی برای این دختر شیدای شعر در بی بی سیی تاجیکی فرستادم. برای من بیش از همه شعرش این یکی بسیار خاطره دار و شیرینتر است، که به فارسی برگرداندم تا شما نیز از آن بهره ببرید و طعم شعر سمرقند امروز را بچشید.

روزهای نوبهاران یاد باد
سیر باغ و لاله زاران یاد باد
صحبت جانبخش یاران یاد باد
“روز وصل دوستداران یاد
یاد باد آن روزگاران یاد باد!”

یادم آید دوستان شاد من
دوست هست و خانه ی آباد من
مهر آنها چشمه ی ايجاد من
“گرچی یاران فاریغند از حال من
از من ایشان را هزاران یاد باد!”

از فراق دوستان آواره ام
جان به کف استاده ام- دلپاره ام
غمگساران حل کنند این چاره ام
“من که در تدبیر غم پیچاره ام
چاره ی آن غمگساران یاد باد!”

رفته آنها، خاطرم آشوفته ماند
بخت بیدارم بناگه خوفته ماند
دور زیرین ولیکین سوفته ماند:
“راز حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغ، از رازداران یاد باد!”

 این عکس را بهار گذشته در يک بعدازظهر داغ سمرقند در چايخانه پروينه کنار دانشگاه گرفتيم، اولی مهدی جامی و در کنارش استاد عزیز من بهار خرمزاد، استاد زیباشناسی در دانشگاه سمرقند و روبروی مهدی دوست بسیار مهربان و شاعیر با استعداد دلشاده فرهادزاد است. امروز سخن از او گفتم و این آخیری از راست کنار دلشاده هم من خسته و مست از دیدار با شهر و دوستان عزیز. چی قدر دلم برای شهر خود و مردم خود تنگ شده است.