Таркшуда чун Арки Бухоро

Имруз рузи Бухоро буд барои ман. Хамаш аз субх ба ёди у будам. Ба Арки танхои у фикр мекардам. Ба мардуми ташна ва зери офтоби сузон дунболи ризку рузии ночизи худ харосон ва нигарон давандаро пеши назарам меовардам. Дерест, ки дар кучахояш кадам назадаам ва дерест, ки аз Манори Калонаш осмонро тамошо накардаам.
آمروز روز بخارا بد برای من. همش از سبح به ياد او بدم. به ارک بخارا فکر ميکردم. به مردوم تشنه و در زير افتاب سوزان دنبال رزقو روزی ناچيز خود هراسان و نگران دونده را پيش نذرم مياوردم. ديريست که در کوچه هايش قدم نزده ام. ديريست که از منار کلانش اسمانرا تاشا نکرده ام. ديلم خيلی تنگ شده بد برايش و از انتنت دنبال خبری تازه از او ميگشتم اما چيزی پيدا نشد جوذ سفحه های هزبکی و دولتی.
صدای ما تاجکان آن جا خيلی کمشمار و شايد هم همان يک دانه است. آنجا يک و شايد همان يکدانه شاعر باشد. مرد با تمکين و خاکساريست که گويا تنها گلخن روشن در آن تاريکی شهر پيدا باشد. ميترسم سخت ميترسم که آخيرين شاعير بخارا باشد. نگرانم که قلمشرا چه خواهد کرد. به دست جوان تاجکی ميسپارد يا به خاک مقدس بخارا ميگزارد. من از اين قسه غمناکتر قسه ای نخواهم شنيد تا اسر ديگر. در اين اسری که سالهايش مسل روزها دوام دارند و مسل گندومهايش کمهاسيل و بيبرکه هستند و مسل کبوترانش کمهوسله چه پرنده ای بر ما رام خواهد شد؟ تا کی ما مسل ارک بخارا ترکشده و تنها با غم خود خواهيم ماند.

Дилам хеле танг буд имруз барояш ва аз интернет дунболи Самарканд ва Бухоро мегаштам. Зери номи Самарканд соатхо мешавад чизхоеро пайдо кард ва бо чандин забон кироат кард. Вале аз Бухоро албатта дар хуруфи
Кириллики он танхо бо забони узбеки ва танхо аз чизхои давлати ва туристи мешавад пайдо кард. Дилам хеле бар мардуми он месузад. Дилам ба он дарвозахои бузурги Шарк месузад, ки ба хама ризку рузи ва фархангу маданият мерасонид. Бухоро имруз чарохудртарин даричаи хонаат низ бастааст ва чаро садои ошное аз он пушти панчарахоят намебарояд.
Он чо як шоир аст. Марди ботамкин ва хоксорест, ки гуё танхо гулхани равшан дар он торикии шахр ларзон аз бодхои тунди замон мондааст. Метарсам, метарсам, ки охирин шоири Бухоро бошад.
Бо номи “Охирин шоири Бухоро” чизе менависам. Хануз намедонам ки ба чи меанчомад ва номашро чи мешавад гузошт. Вале дардхои ман ва дардхои мост, ки як аср дар худ гирифтем ва барои дигарон зистем. на касе барои мо зист ва на мо муваффак ба касон шудем.
Филми “Масти зану шеър” ро ба наздики дида будам ва дар он наккоши сохибистеъдоде, ки хунараш бар замонаш даст баланди карда буд, натва авонист, балки нагзоштанд, ки фарзанде дошта бошад. Сахнаи гамнок ва муассире буд. Баъд аз он ба ин мард ба ин шоири Бухори фикр кардам, ки оё чанд фарзанд дорад, ки оё чанд шогирд дорад?
Каламашро ба дастони чавоне месупорад ё ба руи хоки Бухоро мегузорад.
Кадом кисса гамноктар аст намедонам. Вале поёни он наздик аст.
Ин замонест, ки солхо мисли рузхо мегузаранд ва бебарака шудаанд, мисли гандумхояш камхосил ва мисли кабутаронаш тарсону харосон, ки дигар тоби номарасонияшон нест.
Имрузхо хеч парандае бар мо ром нест. Чунки мо худ пургумонем.
чунки мо худ мисли Арки Бухоро таркшуда ва танхоем.
آمروز روز بخارا بد برای من. همش از سبح به ياد او بدم. به ارک بخارا فکر ميکردم. به مردوم تشنه و در زير افتاب سوزان دنبال رزقو روزی ناچيز خود هراسان و نگران دونده را پيش نذرم مياوردم. ديريست که در کوچه هايش قدم نزده ام. ديريست که از منار کلانش اسمانرا تاشا نکرده ام. ديلم خيلی تنگ شده بد برايش و از انتنت دنبال خبری تازه از او ميگشتم اما چيزی پيدا نشد جوذ سفحه های هزبکی و دولتی.
صدای ما تاجکان آن جا خيلی کمشمار و شايد هم همان يک دانه است. آنجا يک و شايد همان يکدانه شاعر باشد. مرد با تمکين و خاکساريست که گويا تنها گلخن روشن در آن تاريکی شهر پيدا باشد. ميترسم سخت ميترسم که آخيرين شاعير بخارا باشد. نگرانم که قلمشرا چه خواهد کرد. به دست جوان تاجکی ميسپارد يا به خاک مقدس بخارا ميگزارد. من از اين قسه غمناکتر قسه ای نخواهم شنيد تا اسر ديگر. در اين اسری که سالهايش مسل روزها دوام دارند و مسل گندومهايش کمهاسيل و بيبرکه هستند و مسل کبوترانش کمهوسله چه پرنده ای بر ما رام خواهد شد؟ تا کی ما مسل ارک بخارا ترکشده و تنها با غم خود خواهيم ماند.