Ба накл аз “Себистон”-и Мехдии Чоми: дар 20 октобри соли чори чавоб ба гузориши хабаргузории ИЛНО, ки линки онро инчо пайдо мекунед:
خودمحوری روشنفکر ايرانی: محمد حقوقی در گفتگويی به مناسبت همايش شعر معاصر فارسی در ايران که درآن شاعران فارسی زبان غير ايرانی هم شرکت دارند گفته است: شعر تاجيکستان و افغانستان و ازبکستان اصلا قابل مقايسه با شعر ايران نيستند و در کنار هم قرار گرفتن شاعران اين کشورها اصلا سودی برای شاعران ايران در بر نخواهد داشت.
جنابشان به قول ايلنا در ادامه تصريح كرده اند: شعر افغانستان، تاجيكستان و ازبكستان در مقامي نيستند كه در كنار شعر معاصر ما قرار بگيرد چه برسد به اين بخواهد ابراز وجود كنند. پايان نقل از ايلنا
فکر کردم درست که ما جماعت ايرانی گاه خودمحور می شويم ولی وقتی آنها که روشنفکر ناميده می شودند خودمحوری پيشه می کنند دردناک تر می شود و عمق بی خبری مغرورانه ما و آقايی فروشی ما را فاش می سازد.
آقای حقوقی چنان ايران را محور جهان فرض کرده اند که هم به خود حق می دهند از ادب فارسی زبانان غير ايرانی با تحقير ياد کنند و هم يکبار به ذهنشان نيامده که فرض کنند اگر اين مملکت گل و بلبل دارای مقام متروپل زبان فارسی است چه عيب دارد که رسم عاشق کشی کنار بگذارد و کمی هم از اين عاشقان خود دلجويی و غمخواری کند.
سوال من اين است که آخر برادران مگر هميشه بايد “سود” ما مطرح باشد؟ و اين ما يعنی چه کسانی؟ چرا نبايد سود “زبان فارسی” را در نظر بگيريم؟ آيا اگر رفت و آمدهای فرهنگی با شاعران و اهل ادب تاجيک و افغان و ازبکستان و هند و پاکستان و ترکيه و مصر و کجا و کجا به سود ما و رفقای ما و دار و دسته ما نبود بايد آنرا تقبيح کنيم؟ سود زبان فارسی را کجا محاسبه می کنيم؟ حالا اگر يک بار هم “ما” به ديگر فارسی زبانان سودی برسانيم و از آنها حمايت کنيم تا فارسی در بيرون از ايران نميرد عيبی دارد؟ چرا چنين چشم تنگ شده ايم؟ پدران ما که فارسی را تا چين و شمال آفريقا رساندند همين قدر جهان شان تنگ بود؟
3 پاسخ
Man zodai Samarqandam, dar Tojikiston tahsil kardaam va dar holi hozir dar shahri Maskav koru zindagi doram. Dar payi taassuroti az guftahoi oqoi Muhammad Huquqi bardoshtaam, mekhoham nazari khudro bo du-se jumla dar mavridi on, ki she’ri forsi dar hayoti tojik chi mavqe’ doshta boshad, ibroz kunam. Va on in ast, ki baroi tojiki qarni jadid az yak devoni she’ru shoirii forsi dida yak sahifa kitobi rusi va inglisi dar mavzu’i ulumi tekhniki zamonavi banaf’tar ast.
Biguzor misli Muhammad Huquqi eronihoi “forsizabon” she’rgui (ya’ne behudagui) kunand. Man haminro dark kardaam, az in yovaguiho (she’rguiho) yagon manfiate nest.
Albatta man namekhostam nazari tanqidi oghoi Muhammad Huquqiro ba yovago’yi baroram.
Harchi shoironi tojiku afghon navishta budand soliyoni pesh hamchu forszabonon budand. Magar Rudaki nabud, ki she’ri tojikro ro’yi jahon ovarda bud va ovozae bayni mardum afkand, ki dar forsi az a’robi khubtar she’r guftan mumkin…
Albatta imro’zho she’riyat dar mo sahle melaknad, ammo mo ham Loiqi khudro doshtem va aminam, ki on az ironiyoni harzago’y hkubtar menavisht.
Maro ma’zur dored…
Ezhare nazare Mohammad Hoghoughi ra nabayad be hesab e tamame shaeran va roshanfekran e Irani gozasht.
besyari az shar haye shaerane moaser afghan ra khandeham. hamegi ziba va por mhtava boodehand.
Ay kash be shere moaser tajij ham dastrasi dashtam. Hatman ziba va por ehsas mibashad.
be omid e gostareshe harche bishtare zaban farsi dar Jehan